مُغَيْرَه نَضْرى روايت كرده كه حضرت امام صادق عليه السلام در شب آخر شعبان و شب اوّل ماه
رمضان این دعا را میخواند:
اَللّهُمَّ اِنَّ هذَا الشَّهْرَ الْمُبارَكَ الَّذى اُنْزِلَ فيهِ الْقُرآنُ،
و جُعِلَ هُدىً لِلنَّاسِ وَ بَيِّناتٍ مِنَ الْهُدى وَ الْفُرْقانِ قَدْ حَضَرَ، فَسَلِّمْنا
فيهِ وَ سَلِّمْهُ لَنا، وَ تَسَلَّمْهُ مِنَّا فى يُسْرٍ مِنْكَ وَ عافِيَةٍ، يا مَنْ اَخَذَ الْقَليلَ
وَ شَكَرَ الْكَثيرَ، اِقْبَلْ مِنِّى الْيَسيرَ، اَللّهُمَّ اِنّى اَسْئَلُكَ اَنْ تَجْعَلَ لى اِلى
كُلِّ خَيْرٍ سَبيلاً، وَ مِنْ كُلِّ ما لا تُحِبُّ مانِعاً، يا اَرْحَمَ الرَّاحِمينَ، يا مَنْ
عَفا عَنّى وَ عَمّا خَلَوْتُ بِهِ مِنَ السَّيِّئاتِ، يا مَنْ لَمْ يُؤاخِذْنى
بِارْتِكابِ الْمَعاصى، عَفْوَكَ عَفْوَكَ عَفْوَكَ، ياكَريمُ اِلهى
وَ عَظْتَنىفَلَمْ اَتَّعِظْ وَ زَجَرْتَنى عَنْ مَحارِمِكَ فلَمْ اَنْزَجِرْ، فَما عُذْرى
فَاعْفُ عَنّى يا كَريمُ، عَفْوَكَ عَفْوَكَ، اَللّهُمَّ اِنّى اَسْئَلُكَ الرَّاحَةَ عِنْدَ
الْمَوْتِ، وَ الْعَفْوَ عِنْدَ الْحِسابِ، عَظُمَ الذَّنْبُ مِنْ عَبدِكَ، فَلْيَحْسُنِ
التَّجاوُزُ مِنْ عِنْدِكَ، يااَهْلَ التَّقْوى وَ يا اَهْلَ الْمَغْفِرَةِ، عَفْوَكَ عَفْوَكَ،
اَللّهُمَّ اِنّى عَبْدُكَ بْنُ عَبْدِكَ بْنُ اَمَتِكَ، ضَعيْفٌ فَقيرٌ اِلى رَحْمَتِكَ،
وَ اَنْتَ مُنْزِلُ الْغِنى و الْبَرَكَةِ عَلَى الْعِبادِ، قاهِرٌ مُقْتَدِرٌ، اَحْصَيْتَ
اَعمالَهُمْ، وَ قَسَمْتَ اَرْزاقَهُمْ، وَ جَعَلْتَهُمْ مُخْتَلِفَةً اَلْسِنَتُهُمْ وَ اَلْوانُهُمْ،
خَلْقاً مِنْ بَعْدِ خَلْقٍ وَ لايَعْلَمُ الْعِبادُ عِلْمَكَ، وَ لايَقْدِرُ الْعِبادُ قَدْرَكَ،
وَ كُلُّنا فَقيرٌ اِلى رَحْمَتِكَ، فَلا تَصْرِفْ عَنّى وَجْهَكَ، وَ اجْعَلْنى مِنْ
صالِحى خَلْقِكَ، فِى الْعَمَلِ وَ الْأَمَلِ وَ الْقَضآءِ وَ الْقَدَرِ، اَللّهُمَّ اَبْقِنى
خَيْرَ الْبَقآءِ وَ اَفْنِنى خَيْرَ الْفَنآءِ عَلى مُوالاةِ اَوْلِيآئِكَ، وَ مُعاداةِ اَعْدآئِكَ،
و الرَّغْبَةِ اِلَيْكَ، و الرَّهْبَةِ مِنْكَ، وَ الْخُشُوعِ وَ الْوَفاءِ وَ التَّسْليمِ لَكَ
وَ التَّصْديقِ بِكِتابِكَ، وَ اتِّباعِ سُنَّةِ رَسُولِكَ، اَللّهُمَّ ما كانَ فى قَلْبى
مِنْ شَكٍّ اَوْ رَيْبَةٍ، اَوْ جُحُودٍ اَوْ قُنُوطٍ، اَوْ فَرَحٍ اَوْ بَذَخٍ اَوْ بَطَرٍ، اَوْ
خُيَلاءَ اَوْ رِيآءٍ اَوْ سُمْعَةٍ اَوْ شِقاقٍ اَوْ نِفاقٍ، اَوْ كُفْرٍ اَوْ فُسُوقٍ، اَوْ
عِصْيانٍ اَوْ عَظَمَةٍ، اَوْ شَىءٍ لا تُحِبُّ، فَاَسْئَلُكَ يا رَبِّ اَنْ تُبَدِّلَنى
مَكانَهُ ايماناً بِوَعْدِكَ، وَ وَفآءً بِعَهْدِكَ، وَ رِضاً بِقَضآئِكَ، وَ زُهْداً فِى
الدُّنْيا، وَ رَغْبَةً فيما عِنْدَكَ وَ اَثَرَةً وَ طُمَاْنينَةً وَ تَوْبَةً نَصُوحاً، اَسْئَلُكَ
ذلِكَ يا رَبَّ الْعالَمينَ، اِلهى اَنْتَ مِنْ حِلْمِكَ تُعْصى، وَ مِنْ كَرَمِكَ وَ جُودِكَ
تُطاعُ، فَكَانَّكَ لَمْ تُعْصَ، وَ اَنَا وَ مَنْ لَمْ يَعْصِكَ سُكَّانُ اَرْضِكَ، فَكُنْ عَلَيْنا
بِالْفَضْلِ جَواداً، وَ بِالْخَيْرِ عَوَّاداً، يا اَرْحَمَ الرَّاحِمينَ، وَ صَلَّىاللَّهُ عَلى مُحَمَّدٍ وَ الِهِ،
صَلوةً دآئِمَةً لاتُحْصى وَ لاتُعَدُّ، وَ لايَقْدِرُ قَدْرَها غَيْرُكَ، يا اَرْحَمَ الرَّاحِمينَ.
***
مُغَيْرَه نَضْرى روايت كرده كه حضرت امام صادق عليه السلام در شب آخر شعبان و شب اوّل ماه
رمضان اين دعا را ميخواند:
خدايا! اين ماه مباركى كه قرآن در آن نازل گشته آن قرآنى كه
راهنماى مردم گرديده و نشانههاى روشنى از راهبرى و جدا كردن ميان حق و باطل است فرا رسيده پس ما را در اين ماه
سالم بدار! اى كه بگيرد اندك را
و بسيار قدردانى كند، اين طاعت اندك را از من بپذير! خدايا! از تو خواهم كه براى من بسوى هر
كار خيرى راهى و از هر چه دوست ندارى سر را هم مانعى قرار دهى اى مهربانترين مهربانان! اى كه
گذشتى از من و از آن كارهاى زشتى كه در پنهانى كردم. اى كه مرا به سبب دست زدن
به گناهان نگيرى گذشت، گذشت، گذشت تو را خواهانم اى بزرگوار خداي!
مرا پند دادى ولى من پند نگرفتم و از كارهاى حرام خود بازم داشتى ولى من باز نايستادم پس چه عذرى
به درگاهت دارم؟ اى كريم! از من گذشت كن كه عفوت و گذشتت را خواهانم. خدايا! از تو درخواست دارم آسودگى هنگام
مرگ و گذشت در وقت حساب را بزرگ است گناه از بندهات پس بايد گذشت
از جانب تو نيز نيكو باشد، اى شايسته پرهيزگارى (ای کسی که تنها باید از تو ترسید) و اى شايسته آمرزش! عفوت و گذشتت را خواهانم.
خدايا! من بنده و فرزند بنده و فرزند كنيز توأم. ناتوان و نيازمند مهر تو هستم
و تويى كه دارايى و بركت بر بندگانت فرو فرستى و تو چيره و توانايى! كارهاى بندگانت را
شمارهدارى و روزيشان را قسمت كرده و زبانها و رنگهاشان را متفاوت كردى
آفرينشى پس از آفرينش ديگر و بندگانت دانش تو را ندارند و قدر تو را ندانند
و همه ما نيازمند رحمتت هستيم. پس اى خدا! رو از من مگردان و مرا در كردار
و آرزو و امور مربوط به قضا و قدر از شايستگان خلق خويش قرار ده! خدايا! زندهام بدار
به بهترين وضع زندگى و بميرانم به بهترين مردن (يعنى) با دوستى دوستانت و دشمنى با دشمنانت
و رغبت به درگاهت و ترس و خشوع از تو و وفادارى و تسليم بودن در برابرت
و تصديق كردن كتاب تو (قرآن) و پيروى از روش پيغمبرت. خدايا! آنچه در دل دارم
از شك و ترديد يا انكار يا نااميدى يا خوشى يا گردن فرازى يا اسراف در خوشگذرانى يا
خودبينى يا خودنمايى يا شهرتجويى يا ايجاد دو دستگى يا دورويى يا كفر يا فسق يا
گناه يا بزرگطلبى يا چيزهاى ديگرى كه تو دوست ندارى؛ پس اى پروردگارا! از تو خواهم كه آن را تبديل كنى
به ايمان به وعدهات و وفادارى به پيمانت و خوشنودى به قضا و قَدَرت و پارسايى در
دنيا و اشتياق بدانچه نزد تو است و فضيلتى و آرامشى و توبه خالص، اين را از تو خواهم
اى پروردگار جهانيان! خدايا! تو را به خاطر بردباريت نافرمانى كنند و به طمع جود و كرمت اطاعت كنند
پس گويا نافرمانيت نكردهاند و من با كسانىكه نافرمانيت نكردند، همه، ساكنان زمين تویيم، تو بر ما
به فضل خويش بخشنده باش، و به نيكويى بازگردنده! اى مهربانترين مهربانان! و درود خدا بر محمد و آل او درودى هميشگى
كه به شماره و عدد درنيايد و اندازهاش نتواند جز تو اى مهربانترين مهربانان!